Τρίτη, Αυγούστου 10, 2021

Ωραιοποιώντας

 

Είναι μια κυρία απέναντι που όποτε κοιτάξω έχει βγει και απλώνει. Νομίζω είναι κάπως μεγαλύτερή μου, αλλά δεν μπορείς πια να είσαι σίγουρος με τις ηλικίες. Μπορεί και να είναι σαν εμένα. Υπό μία έννοια δηλαδή σίγουρα είναι σαν εμένα, όπως εγώ σαν εκείνη, όπως κι εγώ και εκείνη σαν εσένα που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, όπως εσύ που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές σαν οποιονδήποτε ή οποιονδήποτε ή οποιοδήποτε άλλο -όπως κι αν τα λένε πια τα γένη- διαβάζει επίσης τώρα αυτές τις γραμμές. Σιγά τις διαφορές που έχουμε, σιγά την ιδιαιτερότητά μας. Εντάξει, κάπου αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να απλώνει όλη μέρα κάθε μέρα, είναι άραγε τόσο ανάγκη, ή είναι περισσότερο τελετουργία, σωτήρια ρουτίνα, ασφάλεια, τρόπος να κυλά η ζωή; Αλλά κι αυτή αν έβλεπε εμένα, πολλαπλώς θα αναρωτιόταν, τι ακριβώς είναι αυτό που κάνω κάθε μέρα, απλώνοντας σκέψεις, συναισθήματα και τσιτάτα, είναι άραγε τόσο ανάγκη ή είναι περισσότερο τελετουργία, σωτήρια ρουτίνα, ασφάλεια, τρόπος να κυλά η ζωή; Δεν ξέρω. Η ζωή θα κυλά με ή χωρίς τις τρόπους μας. Απλά οι τρόποι μας θα προσπαθούν να την ερμηνεύσουν και νοηματοδοτήσουν, θα προσπαθούν βασικά να την μετατρέπουν σε ιστορία, σε ιστορία με έναν βασικό αφηγητή και έναν βασικό ακροατή, όσο κι αν κατά καιρούς ψήγματά της διηγούμαστε και σε άλλους. Σε εμάς τους ίδιους η ιστορία μας παίζει σε λούπα. Ένας από αυτούς τους τρόπους λοιπόν είναι κι η ωραιοποίηση. Αυτή η ακατάβλητη τάση να ωραιοποιούμε καταστάσεις. Ωστόσο ωραιοποιώ δεν σημαίνει ακριβώς και κάνω κάτι ωραίο, μετατρέπω κάτι σε ωραίο; Γιατί να μην ωραιοποιήσουμε την έννοια του ρήματος, γιατί να μην του προσδώσουμε τη συγκεκριμένη χροιά; Αν το κάνουμε, τότε όσο κι αν ωραιοποιήσαμε φάσεις της ζωής μας, δεν κάναμε κάτι λάθος, δεν καταλάβαμε κάτι λάθος μέσα τους, αντίθετα φροντίσαμε δια της ωραιοποίησης να γίνουν αυθεντικά ωραίες.