Πέμπτη, Δεκεμβρίου 30, 2021

Τα υλικά


 

Eκείνο που όλοι ξέρουμε, αλλά και μάλλον όλοι δυσκολευόμαστε να ομολογήσουμε, είναι ότι βρισκόμαστε πάλι τις τελευταίες ημέρες σε μια κατάσταση συλλογικού σοκ. Ενός συλλογικού σοκ που έχει την ιδιοτυπία πως αποτελεί ένα νέο κεφάλαιο μιας ευρύτερης τραυματικής φάσης, από την οποία δεν ξεκολλήσαμε στα αλήθεια ποτέ και η οποία συμπληρώνει σε λίγο καιρό δύο χρόνια. Και το γεγονός ότι το βιώνουμε ακριβώς τις ημέρες εκείνες που λειτουργούν παραδοσιακά ως ψυχοθεραπευτικό αποθετήριο ελπίδων, ευχών, προσδοκιών και αποφάσεων για το νέο έτος και ως σημείο τομής του χρόνου, που ο γέρος χρόνος φεύγει τώρα και έρχεται ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια και χαρά, κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Οπότε η φετινή πρωτοχρονιά δύσκολα θα έχει το πατροπαράδοτο και μαζί λυτρωτικό παραμύθι. Τι απομένει; Η αλήθεια; Το πραγματικό; Η πραγματικότητα; Δεν πολυαντέχονται αυτά, ενεργοποιούνται άρα όλων των ειδών οι μηχανισμοί άμυνας για να τα απωθούμε και να τα αντιμετωπίζουμε κάπως. Από την άλλη η αλήθεια και η πραγματικότητά μας δεν αποτελούνται μόνο από κόβιντ. Αποτελούνται και από υλικά με τα οποία χτίζουμε τα νοήμα μας, στερεώνουμε το φως μας, δυναμώνουμε τη δύναμή μας, συγχωρούμε την αδυναμία μας. Στην αλλαγή του χρόνου και στο ξεκίνημα του νέου ας στραφούμε σε αυτά και ο κόβιντ κάποτε θα περάσει, είτε μέσα στην χρονιά που έρχεται, είτε κάποια επόμενη. Όσο ισοπεδωτικός κι αν είναι, το νόημα, το φως, η δύναμη κι η αδυναμία του καθενός και της καθεμιάς μας θα είναι πάντα ισοπεδωτικότερα.