Τρίτη, Μαρτίου 04, 2008

Όλα όσα είχαν μεσολαβήσει

Στο «Uncle Tungsten» («Ο Θείος Βολφράμιο»), τα απομνημονεύματα των παιδικών σας χρόνων στην Αγγλία, περιγράφετε ένα περιστατικό το οποίο ο αδελφός σας αργότερα σας είπε πως αποκλείεται να θυμάστε: γράφετε για μια βόμβα που έπεσε στο σπίτι σας στη διάρκεια του πολέμου, ενώ, όταν έπεσε η βόμβα, εσείς δεν βρισκόσασταν στο Λονδίνο. Τι διάγνωση κάνετε για αυτήν την ψευδή μνήμη σας;
«Κι όμως, δεν θα την αποκαλούσα ψευδή μνήμη. Ήταν ένα ισχυρό σοκ η αποκάλυψη του αδελφού μου, αλλά την ίδια στιγμή μού φάνηκε και τρομερά ενδιαφέρουσα. Από τη στιγμή που έμαθα την αλήθεια, προσπάθησα να ξεχωρίσω στο μυαλό μου τις πρωτογενείς από τις δευτερογενείς αναμνήσεις που μπορεί να διαμορφώθηκαν από κάτι το οποίο είχα διαβάσει. Και διαπίστωσα πως, ψυχολογικά, μου ήταν εντελώς αδύνατο. Υποπτεύομαι, μάλιστα, πως αν μπορούσα ταυτόχρονα να έχω μια απεικόνιση του εγκεφάλου μου, ούτε εκεί θα φαινόταν η διαφορά. Από τη στιγμή που μια ιστορία εγγράφεται ως μνήμη στον εγκέφαλο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να την διαχωρίσεις από την πρωτογενή μνήμη ενός γεγονότος».
~~~
Πνιγόταν και το ένοιωθε.
Και σε τέτοιες φάσεις πιάνεσαι απ΄ό,τι βρεις μπροστά σου.
Ακόμη κι από μια συνέντευξη.
Ας το δοκίμαζε, τι είχε να χάσει;
Λίγα χρόνια αργότερα ελάχιστη σχέση είχε με τον απελπισμένο εαυτό του.
Για την ακρίβεια δεν μπορούσε καν να θυμηθεί τι τον είχε φέρει σε τέτοια απόγνωση.
Όλα όσα είχαν μεσολαβήσει έκτοτε (αλλά και όλα όσα είχαν μεσολαβήσει πριν) τον είχαν μεταμορφώσει οριστικά.
Τον παραξένευε το γεγονός και πίεζε το μυαλό του για την εξήγηση: πώς ένας άνθρωπος που είχε ζήσει μια τόσο πλήρη ζωή όσο εκείνος, γεμάτη με τις πιο ξεχωριστές αναμνήσεις, μπορούσε να έχει φτάσει στα πρόθυρα του πνιγμού;
Δεν μπορούσε να θυμηθεί.
Αλλά τι σημασία είχε αφού θυμόταν όλα τα υπόλοιπα;
Αποφάσισε τότε ότι είναι αμαρτία να μην κάτσει να καταγράψει όλες αυτές τις ιστορίες που είχε ζήσει, να μην κάτσει να συνθέσει την ιστορία της ζωής του.
Όταν η αυτοβιογραφία του εκδόθηκε, αντιμετώπισε σωρό καταγγελίες για λογοκλοπή.
Ανέτρεξε στα βιβλία που υποτίθεται ότι είχε λογοκλέψει και διαπίστωσε με κατάπληξη εντυπωσιακές ομοιότητες.
Το βιβλίο του αποσύρθηκε και αισθάνθηκε εξευτελισμένος.
Μολονότι ήξερε πολύ καλά ότι δεν είχε αντιγράψει κανέναν.
Για όσα είχε ζήσει έγραφε.
Ευχήθηκε τότε ακριβώς αυτό: να μην είχε ζήσει τόσο έντονα, να μην ήταν τόσο διαφορετικός, ευχήθηκε να ήταν κι εκείνος ένας από τους πολλούς που κοιτώντας στο παρελθόν τους βλέπουν μια σειρά από ματαιώσεις και συμβιβασμούς· τουλάχιστον τότε θα είχε συνηθίσει να αισθάνεται σκατά και θα μπορούσε να το αντέξει ευκολότερα από τώρα που του ήταν σχεδόν πρωτόγνωρο.
Μπορούσε να κάνει πιο μάταια ευχή;
Το μόνο σίγουρο ήταν ότι αν κάτι δεν μπορούσε να αλλάξει ήταν οι αναμνήσεις του.
Πνιγόταν και το ένοιωθε.

5 Comments:

At 3/04/2008 11:08:00 π.μ., Blogger Βάσκες said...

Άλλοι βρίσκουν λύση στην έντονη ζωή, άλλοι στην έντονη περιγραφή της.

Γιατί ο δικός σου να έχει και τα δύο;

Άδικο.

Για αυτό του αξίζει να πνίγεται και να το νιώθει.

 
At 3/04/2008 11:37:00 π.μ., Blogger Rodia said...

Λεμε "ειμαι ο,τι εχω ζησει", λεμε "ειμαι ο,τι εχω διαβασει", κλπ, οταν πραγματικα η ζωη και οι λεξεις εισχωρουν στο νου και διαπλαθουν/εμπλουτιζουν το χαρακτηρα (την υποσταση) του ανθρωπου.
Διαφορετικα, λεμε "αυτος εχει φωτογραφικη μνημη" και "αυτος ειναι πολυ καλος στην παπαγαλια", κλπ, πραγμα που σημαινει πως ολα περνουν επιδερμικα και ο χαρακτηρας του ανθρωπου μενει tabula rasa: ενας αγραφος πινακανθρωπος δλδ.

 
At 3/04/2008 12:41:00 μ.μ., Blogger Nomad said...

Αυτό το κείμενο θα μπορούσα να το προσυπογράψω χωρίς ν αλλάξω ένα κόμμα. (Κάτι που βλέπω πως μιλά και για τη ματαιότητα και για το κοινό στοιχείο "αποτελέσματος" στη μνήμη, που συνδέει τις διαφορετικές εμπειρίες των ανθρώπων σε λίγο πολύ μια κοινή συναισθηματική κατάσταση. Οπως το λες: για όσα είχε ζήσει έγραφε. Ακόμα κι όταν μιλούσε για μια μάχη με εξωγήινους ή την κάθοδο στο πηγάδι με φίδια, θα προσέθετα. Αλλα παλι αυτονόητο)

 
At 3/04/2008 10:31:00 μ.μ., Blogger squarelogic said...

nomad:"Οπως το λες: για όσα είχε ζήσει έγραφε."

Θα μπορουσε κανεις να πει
"ποιος του είπε να νομιζει οτι εζησε πραγματικα αυτά που διάβαζε,ώστε να τα ξαναγραψει ως δικες του αναμνησεις"?
Αλλά εδω ολοκληρος Ολιβερ Σακς,ειδήμων στα του εγκεφαλου και αδυνατει να ξεχωρισει την πρωτογενή μνήμη απο μια ιστορια που εγγραφεται σαν μνημη...
Πολυ ενδιαφερον θεμα εστίασε ο μεγενθυτικος σου φακος ολντ!
Σκεφτειτε τις μνημες που νομιζουμε οτι εχουμε πριν την ηλικια των 3 ετων,και οι οποιες εχουν πιθανοτατα σχηματιστει είτε απ την θεα καποιας φωτογραφίας ή απο καποια διηγηση ή ανασυρονται απο καποια ξεχασμένη μυρωδιά(η οσφρηση εδραζεται στο αρχαιοτερο τμημα του εγκεφαλου)

 
At 3/05/2008 12:55:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Squarelogic, οι μνήμες που νομίζουμε ότι έχουμε δεν νομίζω ότι περιορίζονται στην ηλικία μέχρι τα 3. Έχω βάσιμες υπόνοιες ότι οι κύριες αναμνήσεις που έχουμε είναι οι αναμνήσεις που νομίζουμε ότι έχουμε :)
Νοmad, αυτονόητο πράγματι ;)
Ροδιά, αυτός που έχει φωτογραφική μνήμη ίσως είναι τελικά απλά εκείνος που έχει διαβάσει κάποτε το εγχειρίδιο λειτουργίας μιας φωτογραφικής μηχανής ;)
Βάσκες, και βέβαια καλά να πάθει. Αν γουστάρεις μπορώ να τον βάλω να παθαίνει κι άλλα ;)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home