Ο Κύκλος κι η Ευθεία

Ακολουθεί απόσπασμα από το ανέκδοτο αριστούργημά μου με τίτλο «Ο Πέτρος Φταίει». Μπορεί να βάλω κι άλλα αποσπάσματα στο μέλλον. Μπορεί και όχι. Γενικά είμαι πολύ κατασταλαγμένος. Μπορεί και όχι.

~~~

«Τι ψάχνουμε τελικά;» είχε ρωτήσει κι ο Πέτρος τον Παραδοξολόγο την μέρα που βρήκε το φακελλάκι. Ο Παραδοξολόγος, που κι αυτός έλιωνε ανομολόγητα ακόμη τότε για τη συνάδελφό του, δεν είχε κάτι να απαντήσει και ο Πέτρος συνέχισε: «Σκέφτομαι την εξής εικόνα: τη Νίκη να με κοιτάει με όλη της τη δύναμη και με απλωμένα τα χέρια προς εμένα, περιμένοντας με να γυρίσω και να λήξω τον εφιάλτη, εμένα να της έχω γυρίσει την πλάτη και με απλωμένα τα χέρια, να κοιτάω με όλη μου τη δύναμη προς την Ε, περιμένοντάς τη να γυρίσει και ν΄ αρχίσει τ' όνειρο, την Ε να μου έχει γυρίσει την πλάτη και να κοιτάει με όλη της τη δύναμη και με απλωμένα τα χέρια προς κάποιον άλλον».
Ο Παραδοξολόγος μετά από λίγη ώρα σκέψης του απαντά: «Ενδιαφέρον. Φαντάσου την εικόνα αυτή με δυο παραλλαγές. Είμαστε σε ένα τεράστιο δωμάτιο και στην μία παραλλαγή, τα εντός του δωματίου σώματα αυτών που κοιτούν χωρίς ανταπόκριση και με απλωμένα τα χέρια έχουν σχηματίσει έναν μεγάλο κύκλο. Έτσι, αυτός που κοιτά η Ε, κοιτά μιαν άλλη και ούτω καθ' εξής, μέχρι που ο κύκλος κλείνει με κάποιον που κοιτά με όλη του τη δύναμη τη Νίκη και αυτή του έχει στρέψει την πλάτη και έχει ανοίξει τα χέρια προς εσένα.
Στη δεύτερη παραλλαγή δεν σχηματίζεται κύκλος, αλλά μία ευθεία γραμμή. Όλοι μας κοιτάμε μπροστά, όλοι μας θέλουμε αυτόν που δεν μπορούμε να έχουμε, μέχρι τον τελικό Άδωνη που κοιτά με όλη του τη δύναμη την τελική Αφροδίτη και αυτή κοιτά με λατρεία και απλώνει τα χέρια της προς έναν καθρέφτη».