Ανοσία

Συνδύαζε μια εκθαμβωτική εξωτερική εμφάνιση που σου προξενούσε κεραυνοβόλα ταραχή μόλις την αντίκρυζες, με μια απόκοσμη δυσοσμία που καθιστούσε πρακτικά αδύνατο το να την πλησιάσεις και να σταθείς δίπλα της. Η δυσοσμία της δεν πρέπει να αποδοθεί σε ελλιπή προσωπική υγιεινή, αλλά ούτε να εκληφθεί ως χονδροειδής μεταφορά για το ποιόν του εσωτερικού της κόσμου· μια χαρά κορίτσι ήταν κι η καρδιά της μάλαμα. Μολαταύτα σκυλοβρωμούσε. Αλλά γιατί να χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση η ξεχωριστή της μυρωδιά και όχι η ξεχωριστή της όψη; Και οι δύο εξίσου αυθαίρετες ήταν και οι δύο εξίσου άδικες· απλά η όψη της αδικούσε τις υπόλοιπες γυναίκες ενώ η οσμή της την ίδια.

Τέλος πάντων, όποτε τολμούσε να βγει έξω από το σπίτι της και να πάει π.χ. σε ένα μπαρ, γινόταν αμέσως το επίκεντρο της προσοχής, το επίκεντρο κυριολεκτικά όμως, καθώς σχηματιζόταν γύρω της ένας κύκλος, όπου σε απόσταση ασφαλείας όλοι την θαύμαζαν αποσβολωμένοι. Κάθε τόσο κάποιος σαγηνευμένος δεν άντεχε να μένει μακριά της κι έκανε να την πλησιάσει και να της μιλήσει, αλλά είτε λιποθυμούσε είτε προλάβαινε να φύγει τρέχοντας.

Η κατάσταση ήταν ομολογουμένως προβληματική. Δυστυχούσε. Είχε ανάγκη την ανθρώπινη επαφή. Πόσο θα 'θελε να μην μυρίζει! Θα αντάλλαζε με οποιοδήποτε τίμημα το χάντικάπ της. Ας απαλλασσόταν απ' τον βραχνά του κι ας γινόταν μπάζο.

Η φήμη της όμως είχε κυκλοφορήσει για τα καλά στην πόλη και στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο της ήρθε πρόταση για να παρουσιάσει δική της εκπομπή στην τηλεόραση.

Δέχθηκε. Στα γυρίσματα οι κάμεραμέν φορούσαν ειδικές μάσκες. Καλεσμένους δεν είχε.

Πριν καν τελειώσει η πρώτη εκπομπή την είχε ερωτευθεί το πανελλήνιο.

Αποσπάσματα κυκλοφόρησαν στο ίντερνετ και σε δύο ημέρες όλος ο πλανήτης δεν ήξερε από πού του είχε έρθει.

Σύντομα άρχισε να παραλύει κάθε άλλη κοινωνική εκδήλωση, ο κόσμος δεν πήγαινε πια στις δουλειές του, οι πόλεμοι υπολειτουργούσαν, ο τζίρος της πώλησης ναρκωτικών έπεσε κατακόρυφα.

Η εικόνα της βρισκόταν πλέον παντού.

Από κάθε γωνιά του κόσμου ξεπηδούσαν λέξεις για εκείνη, νότες για εκείνη, σπέρμα για εκείνη.

Το σπίτι της κατακλύστηκε από αφιονισμένο πλήθος.

Θα σας δέχομαι έναν - έναν, είπε.

Όποιος έμπαινε μέσα δεν έβγαινε ποτέ.

Ο κόσμος ήξερε, καταλάβαινε, αλλά δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένα τέτοιο πλάσμα, ένα πλάσμα εκστασιογόνο, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και θανάσιμα βρωμερό.

Κι έτσι ο ένας μετά τον άλλον έμπαιναν, κι εκείνη συνέχιζε να τους καλεί, όχι γιατί ήταν σίριαλ κίλερ, αλλά γιατί λαχταρούσε κάποιον να την αγγίξει, όμως κανένας δεν μπορούσε, κανένας δεν άντεχε. Και δεν άντεχε που δεν την άντεχαν. Ήθελε να το διαψεύσει με κάθε τρόπο, ήθελε να βρεθεί εκείνος με κάθε τρόπο, ήθελε να νιώσει ποθητή στην ολότητά της.

Η αποφορά από τα μαζεμένα πτώματα συνδυασμένη με την πάγια δική της, έβγαλε τις Αρχές από το λήθαργό τους.

Συνελήφθη από επίλεκτη μονάδα και οδηγήθηκε για προφανείς λόγους στην απομόνωση.

Μερικούς μήνες μετά, ένας δεσμοφύλακας έβγαλε κατά λάθος την μάσκα του και με κατάπληξη συνειδητοποίησε ότι είχε ανοσία.

Δεν μου μυρίζεις της είπε μπαίνοντας αλλόφρων στο κελλί της, μα μόλις έκανε να την φιλήσει πέθανε. Όχι από κακοσμία αλλά από υπερχειλή ερωτική συγκίνηση.

Έκτοτε της έστριψε.

Εν τω μεταξύ ο υπόλοιπος κόσμος είχε επανέλθει στα συγκαλά του, γιατί οι εικόνες είναι καταδικασμένες ή να ανανεώνονται ή να πεθαίνουν.

Αυτά λίγο πολύ.